مرگ

از اینکه بمیرم و خیلی چیزا رو "نگفته" و "ننوشته" باشم... نمیترسم... ولی افسوس میخورم. چون وقتی آدم بمیره کسی پشت سرش نمیگه میخواسته چیکار کنه و چه آرزوهای بلند بالایی داشته. آدم لحظه ی مرگش برای آدم های دیگه و دنیایی که توش بوده تموم میشه. و وقتی تموم میشه همون چیزیه که تا اون موقع بوده. نه چیزی که بعداً میخواسته باشه. وبلاگ طلسم شده ی من...