وقتی دیقه نود کارتو آماده میکنی و بجای نوشتن جواب فلسفه می بافی :))

"آن چه ما را به شناخت می رساند، تصوری است از صور بیرونی که در ذهن ما نقش می بندد. این امر در مورد اشیاء، اشکال و موجودات فیزیکی دنیای بیرون صدق می کند. وجود فیزیکی اشیاء و موجودات به ما امکان برقراری ارتباط و استفاده از حواس پنجگانه را می دهد و در کنار شناخت حاصل از حواس، زبان برای نام گذاری و متمایز کردن اجزای دنیای بیرون به ما یاری می رساند. اما جهان از چیزی بیش از موجودات، اشیاء و طبیعت ساخته شده است. عواطف، افکار و مفاهیم انتزاعی بخشی دیگر از دنیای انسان هستند و این بار حواس پنجگانه از شناخت آن ها باز می ماند. عواطف، مفاهیم انتزاعی و درونیات انسان، تا زمانی که بی نام هستند و در زبان وجود ندارند، گنگ و مبهم اند. پس از نام گذاری، انگار به یکباره می دانیم که چیستند و با دانستند نامشان، جایگاه آن ها مشخص شده و صحبت در مورد آن ها آسان می شود. اغلب دانش مشترک نام چیزها به نظر کافی می آید و چون صورت آوایی و نوشتاری آن چیز مشخص است، فکر می کنیم که همه در مورد همان سخن می گوییم."

قراره از این برسم به، اثر در نظر داشتن تعریف های مختلف از دوران کودکی، در نقد و آفرینش ادبیات کودک!!!!!

کارم از حمله عصبی گذشته ست به آن میخندم :)))